อยู่บ้านปราสาท ตำบลระแงง ห่างจากที่ว่าการอำเภอศีขรภูมิ 500 เมตร สร้าง ขึ้นตามรูปแบบศิลปกรรมเขมรโบราณ ตรงกับ ศิลปะสมัยบาปวนต่อเนื่องถึงสมัยนครวัด ช่วงพุทธ ศตวรรษที่ 16-17 เพื่อเป็นศาสนสถานของศาสนา ฮินดูลัทธิไศวนิกาย ที่นับถือพระศิวะและพระอิศวร เป็นเทพเจ้าสูงสุด จนถึงราวพุทธศตวรรษที่ 22-23 ปราสาทศีขรภูมิได้ถูกดัดแปลงให้เป็นวัดในศาสนา พุทธนิกายหินยาน แผนผังหลักของปราสาท คือ ตัวปราสาทหันหน้า ไปทางทิศตะวันออก ประกอบด้วย ปราสาทอิฐ 5 หลัง ตั้งอยู่บนฐานศิลาแลงเดียวกัน โดยมีปราสาท ประธานอยู่ตรงกลาง และมีปราสาทบริวารอยู่โดย รอบทั้งสี่มุม ปราสาทแต่ละหลังมีลักษณะเหมือนกัน คือ ตัวปราสาทก่อสร้างด้วยอิฐ หินทราย และศิลาแลง มีบันไดทางขึ้นและประตูทางเข้าด้านทิศตะวัน ออกเพียงด้านเดียว นอกจากนี้ยังพบ บัวยอดปราสาท สลักด้วยหินทราย มีลักษณะเป็นรูปดอกบัวบานขนาดใหญ่ สำหรับประดับยอดบนสุดของปราสาท ปัจจุบันจัดแสดงอยู่ บริเวณโคนต้นโพธิ์ด้านหน้าปราสาทศีขรภูมิ
